İlk ne zaman fark eder insan kendini ya da gerçekten kendini görebilen birileri var mı?
Kimden seyrediyorsun kendini?
Hiçbir kusuru görmeyen ve hatta kusurlarının dahi kendisine tatlı ve güzel geldiği annenden mi?
Ya da daha realist olan; ancak seni daima güçlü görmeye ve kılmaya çalışan babandan mı?
Çoğu zaman takdiri ve kişiliği sınıftaki usluluğuna veya yaramazlığına ve/veya derslerdeki başarına göre ölçen öğretmenlerinden mi?
Tam olarak hangi yansımandan seyrediyorsun kendini?
Şimdi bu yazıyı oku ve hemen bir ayna alıp yalnız kal ya da gir banyoya ve kapını kapat. Bak kendine; ama kusurlarına odaklanma. Emin ol herkesin bir gözü diğerinden daha büyük ya da bir kaşı diğerinden daha düşük. Fark et. O gördüğün kişi sensin. Anne karnına düştüğünden beri seninle olan sensin. Acılarını çeken, mutlu olan, seninle utanan ve sevinen…
Bak ona. Onu senden başka kıran olmadı. Onu senin kadar kimse sevemez. Annen bile seni senden sonra daha çok sevebilir. Çünkü sen varsan her şey var. Onunla konuş, kendinle…
O aynaya iyice ve uzun uzun bak. Karşında seni en iyi anlayabilecek kişi duruyor. Kendini üzme. Kendini üzdürme. Önce sen kendini sev. O aynadaki kişiye çok ama çok iyi bak. Hem aynadan hem kendi içinden… Önce kendini kendinle tanıştır şimdi.